Separacja małżonków - Sprawy rodzinne
Sprawy rozwodowe są jednymi z najbardziej rozpowszechnionych spraw rodzinnych. Warto zwrócić uwagę na fakt, że separacja stała się instytucją, którą zapomniano i stosowano niechętnie w stosunku do rozwodu.
Agresja fizyczna i psychiczne znęcanie się nad najbliższymi to niestety dość częste zjawisko wśród polskich rodzin. Większość przypadków nie jest zgłaszana odpowiednim służbom. Ofiary boją się sprawcy, wstydzą się, żyją w przekonaniu, że nikt nie jest w stanie im skutecznie pomóc. Tym bardziej, jeśli sprawca cieszy się nieposzlakowaną opinią. Niejednokrotnie też żyją w przekonaniu, że przemocowe sytuacje, których doświadczają nie są karalne.
Czym jest przemoc domowa i gdzie uzyskać pomoc? W poniższym artykule przedstawimy skrót najważniejszych informacji.
Przemoc domowa to fizyczne, psychiczne i seksualne znęcanie się nad osobami, które pozostają w stałej relacji (partner, małżonek, rodzic, dziecko). Akty agresji mogą być jednorazowe lub powtarzać się. Mają charakter umyślny, co oznacza, że zamiarem sprawcy jest zadanie bólu, krzywdy.
Przemoc ze strony najbliższych jest okrutna. Narusza nietykalność cielesną, narusza godność ofiary, zagraża jej zdrowiu i życiu. Jako, że jest długotrwała, to trudniej „wyleczyć” się ofierze z jej negatywnych skutków.
Kodeks karny nie definiuje szczegółowo rodzajów przemocy domowej. Ze względu na skutki i formę przemocy wyróżnić można:
Zgodnie z przepisami art. 207 Kodeksu karnego, fizyczne i psychiczne znęcanie się nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Jeśli powyższy czyn dodatkowo charakteryzuje szczególne okrucieństwo, to sprawca podlega karze od roku do 10 lat. Jeśli następstwem zakazanego czynu jest targnięcie się ofiary na własne życie, kara wynosi wówczas od 2 do 12 lat pozbawienia wolności.
W Polsce istnieją różne organizacje i instytucje, które zajmują się walką z przemocą domową i pomagają jej ofiarom. Dostarczają niezbędnych informacji, wskazują rozwiązania, organizują pomoc prawną i psychologiczną.
Ofiary przemocy znajdą pomoc przede wszystkim w Ogólnopolskim Pogotowiu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”: https://www.niebieskalinia.info/index.php/oferta
W serwisie rządowym Rzeczpospolitej Polskiej znajdują się niezbędne informacje, które pomogą ofiarom przemocy podjąć pierwsze kroki w swojej obronie: https://www.gov.pl/web/gov/skorzystaj-z-pomocy-dla-osob-dotknietych-przemoca-w-rodzinie
Osoby, które stały się ofiarami przemocy domowej mogą skorzystać z trzech rodzajów wsparcia, które pozwoli im podjąć pierwsze kroki w kierunku odzyskania bezpieczeństwa i równowagi w życiu:
W sytuacji, kiedy dochodzi do zagrożenia bezpieczeństwa i życia ofiary lub jej bliskich, w pierwszej kolejności należy bezzwłocznie powiadomić policję (numer alarmowy 112 lub 997).
Jeśli z jakiś powodów ofiara nie chce dzwonić na policję, może skontaktować się z „Niebieską Linią” pod numerem 800 120 002. Infolinia czynna jest 7 dni w tygodniu, przez całą dobę. Konsultanci podpowiedzą, co robić, do kogo się zgłosić.
Jeśli sytuacja ofiary nie wymaga natychmiastowej interwencji, to warto zwrócić się do doświadczonego prawnika. Jego wsparcie zbuduje w ofierze poczucie bezpieczeństwa i pozwoli ograniczyć negatywne efekty np. zbędnych kontaktów z oprawcą.
Sprawy rozwodowe są jednymi z najbardziej rozpowszechnionych spraw rodzinnych. Warto zwrócić uwagę na fakt, że separacja stała się instytucją, którą zapomniano i stosowano niechętnie w stosunku do rozwodu.
Obowiązek alimentacyjny jest jednak pojęciem szerszym, dotyczącym krewnych, osoby przysposobione i przysposabiających oraz małżonków, uregulowanym w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.
Dochodzenie alimentów za czas przeszły, który obejmuje okres przed złożeniem pozwu, możliwe jest tylko wtedy, gdy pozostały niezaspokojone potrzeby lub zobowiązania zaciągnięte przez uprawnionego względem osoby trzeciej na pokrycie kosztów wychowania i utrzymania.
Ograniczenie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców kierując się dobrem dziecka.